نسل سوخته

نسل ما، نسل آدمهای نیمه اول دهه شصت.

ما آدمهایی هستیم که در دوران جنگ بدنیا آمدیم و با حوادث بعد از آن بزرگ شدیم. نسل ما نه انقلاب و قبل از آن را دیده و نه از جنگ چیز زیادی یادش است. تنها خاطرات محو کودکیمان و صدای زوزه موشکها. ما در دوران بالاترین نرخ تولد در طول تاریخ کشور بدنیا آمدیم و در دورانی به مدرسه وارد شدیم که هرسال رکورد ورودی های اول دبستان بیشتر و بیشتر می شد. ما کودکیمان را با تحریم ها و سختی های بعد از جنگ و سختی ناشی از تورم چند صد درصدی دولت سازندگی گذراندیم.

و در زمانی به نوجوانی رسیدیم که هنوز آزادیهای خاتمی برای جوانها برایمان مفهومی نداشت و وقتی به جوانی رسیدیم که با احمدی نژادیسم باید مدارا کنیم. در واقع ما نه مثل نسل گذشته خود دوره ی خاتمی را حس کردیم و نه مثل دهه هفتادی ها آتقدر جوان می مانیم تا دوره گذر از احمدی نژاد را ببینیم.

نسل ما کسانی بودند که در دبستان قرار گذاشتند تا بشویم امید های آینده انقلاب و حالا شده ایم معضل لاینحل آن. اما قرار است تا ما جور ماجراجویی های نسل های قبل خود را بکشیم و فضای بهتری بسازیم برای بعدی هایمان.

خواننده های محبوب ما دیگر عاشقانه های دوره قبل را نمی خوانند که اگر هم بخوانند ما آنها را گوش نمی کنیم. خواننده محبوب ما محسن چاووشی ست و ترانه هایش. فیلم محبوب ما هم دیگر قیصر نیست. ما به دنبال سنتوری می دویم و با کنعان زندگی می کنیم.

نسل ما، نسل خسته و تنها. نسل آدمهای عاشق و... سوخته.