اصولن که به نظرم این وبلاگها موجودات جالبی هستند. موجوداتی که از بدو تولد تا مدتی همچون کودکی نوزاد که رفتار نمی داند و مطابق سلیقه ی پدر و مادرش حرکت می کند به بقا ادامه می دهند. اما همین که مدتی گذشت عنان از کف نویسنده اش هم می گیرد و به راهی می رود که خود می خواهد.
این بلاگها این خصوصیت را هم دارند که می شود در آنها عریان بود، عریان نوشت. بدون هراسی، بدون رعایت چهارچوب و مرزی.
در زندگی، هر کدام از ما باید با هزار متر و معیار سخنان مان را بسنجیم و رفتارمان را متر کنیم. اما وبلاگها این فرصت خود بودن را به ما داده اند.
مثلن همین خود من، شاید شما اگر یکی از اطرافیان بعضن حتی نزدیک من هم بودید، حتی کلمه ای از نوشته های این جا را نمی دانستید. اما من، اینج، برای همین 3-4 نفر دوست و خواننده ای که دارمخودم هستم، از خودم می نویسم. از چیزی که تمام هر روزهایم را پر کرده، اما کم از دقیقه ای برای گفتنش وقت نمی گذارم.
اینجا می شود یک روز خوش بود، فردایش عصبی و ناخوش. بدون اینکه مجبور باشی برای کسی توضیحی بدهی که چرا.
این وبلاگهای همسایه هم همیشه برای شما یادداشتی می گذارند تا هر زمانی که وقت و حوصله داشتید بروید به آنجا، حرفشان را گوش کنید. که در سایه ی خلوتیتان با آنها خوش باشید.
اینجا قرار نیست کسی کسی را بشناسد پس می شود چهارچوب ها و مرزها را برداشت، می شود به راحتی برای کسی چند خطی نوشت یا اصلن ننوشت حتی.
خلاصه که به نظرم این وبلاگها موجودات جالبی هستند.
