یک عاشقانه ی آرام 2

آذری با آن صدای بی گذشت پرسید: عاشق شده یی؟

گفتم: عشق، نمی دانم چیست. بی تجربه ام. تازه کارم. نمی دانم اینطور خواستن، اسمش عشق است یا چیز دیگر. فقط، سخت می خواهمش

-سخت خواستن، می تواند عشق باشد

-گفته اند: به شرط آنکه نرم بماند

-عجب کلکی هستی تو گیله مردِ کوچک!

- به زبان خاصی می ستاییدم

-نمی ستایم، می آزمایم

- آزمون هایتان به کاری نمی آید آقا! بیش از آن می خواهمش که تجربه کارا باشد

- اما اگر او تو را نخواهد؟

-گریه کنان می روم پی کارم. دوست داشتن، یک طرفه می شود اما به ضربِ تهدید نمی شود، و این آن چیزی ست که سلاطین می خواهند: مردم آنها را بپرستند، آنها از مردم بیزار باشند. من نه سلطانِ ادبم نه سلطانِ عسل. اگر نخواهد و بدانم که هرگز نخواهد خواست، گریه کنان کوله بارم را بر می دارم و می روم. همین

- اگر گریه کنان بروی، تا کی گریه می کنی؟

-نمی دانم آقا! پیشاپیش چطور بگویم؟ برای گریستن، برنامه ریزی که نکرده ام

"یک عاشقانه ی آرام"

مرحوم نادر ابراهیمی

پ.ن: بازهم از این کتاب خواهم نوشت