بعضی وقتها هم آدم در زندگی دچار سردرگمی میشه. یه جورایی موندن بین دو راهی.
مثلن همین انتخابات. چند وقتی هست دارم رو این موضوع فکر می کنم که واقعن در انتخابات بعدی باید چی کار کرد؟ انتخابات مجلس در 2 سال آینده و شوراها در سال بعد و می گم.
دادن یا ندادن، مسئله این است.
از طرفی به خودم می گم دیگه نباید رای داد. مشارکت 85درصدی تعطیل. با خودم فکر می کنم که دیگه از این قاطع تر نمیشه به صحنه اومد و یک نامزد و انتخاب کرد. نتیجه اش و هم که دیدیم به قول کسی از گودر "ما در تخمین میزان وقاحت نظام دچار اشتباه شده بودیم". پس با خودم به این نتیجه می رسم که نباید رای داد.
اما هنوز موارد دیگه ای هم هست.
باز با خودم فکر می کنم که اگر من رای ندهم یک سه نقطه ای مثل حمید رسایی با 5درصد آرا میشه نماینده ی مردم تهران. دقت کنید با 5 درصد آرا میشه نماینده ی مردم تهران. بعد این 3 نقطه میاد از تریبون مجلس میگه من به عنوان نماینده ی مردم تهران... دیگه نمیگه با 5 درصد آرا اومدم اینجا. بعد هم یادم میوفته که مسعود بهنود هم می گفت: هیچ استراتژی در دراز مدت به یک شیوه نتیجه نمیده. حریف بعد از چند وقت دست شما رو می خونه. آلکس فرگوسن هم 2 بازی مثل هم بازی نمیکنه حالا مردم ما 30 ساله می گن تحریم. پس باید رای داد.
اما چیزهای دیگه ای هم شاید باشه. رای بدم که بره بدزده بعد باهاش پز هم بده؟
بعضی وقتها هم آدم در زندگی دچار سردرگمی میشه. یه جورایی موندن بین دو راهی. سردر گمی از نا امیدی هم بدتره. وقتی ناامیدی شاید خودت و بکش و خلاص. اگر هم مرد خودکشی نباشی میری یه گوشه واسه خودت. اما وقتی سردرگمی... انگار یه طنابه به یک پا بسته شده و تو معلق در هوا...
و این تنها یک موردش بود.
پ.ن1: به این موضوع فکر کردم و یه پست در ذهنم نوشتم اما بعد که خواستم بر کاغذ بنویسمش از اون مطلب جز 2 خط آخر و پی نوشت دوم که لحظاتی دیگر می خوانیدش چیزی به یادم نیومد. این هم از معایب من.
پ.ن2: بله کاملن صحیحه. رشته ی افکار من از هرکجا شروع بشه فقط یک جا تموم میشه.
مثلن همین انتخابات. چند وقتی هست دارم رو این موضوع فکر می کنم که واقعن در انتخابات بعدی باید چی کار کرد؟ انتخابات مجلس در 2 سال آینده و شوراها در سال بعد و می گم.
دادن یا ندادن، مسئله این است.
از طرفی به خودم می گم دیگه نباید رای داد. مشارکت 85درصدی تعطیل. با خودم فکر می کنم که دیگه از این قاطع تر نمیشه به صحنه اومد و یک نامزد و انتخاب کرد. نتیجه اش و هم که دیدیم به قول کسی از گودر "ما در تخمین میزان وقاحت نظام دچار اشتباه شده بودیم". پس با خودم به این نتیجه می رسم که نباید رای داد.
اما هنوز موارد دیگه ای هم هست.
باز با خودم فکر می کنم که اگر من رای ندهم یک سه نقطه ای مثل حمید رسایی با 5درصد آرا میشه نماینده ی مردم تهران. دقت کنید با 5 درصد آرا میشه نماینده ی مردم تهران. بعد این 3 نقطه میاد از تریبون مجلس میگه من به عنوان نماینده ی مردم تهران... دیگه نمیگه با 5 درصد آرا اومدم اینجا. بعد هم یادم میوفته که مسعود بهنود هم می گفت: هیچ استراتژی در دراز مدت به یک شیوه نتیجه نمیده. حریف بعد از چند وقت دست شما رو می خونه. آلکس فرگوسن هم 2 بازی مثل هم بازی نمیکنه حالا مردم ما 30 ساله می گن تحریم. پس باید رای داد.
اما چیزهای دیگه ای هم شاید باشه. رای بدم که بره بدزده بعد باهاش پز هم بده؟
بعضی وقتها هم آدم در زندگی دچار سردرگمی میشه. یه جورایی موندن بین دو راهی. سردر گمی از نا امیدی هم بدتره. وقتی ناامیدی شاید خودت و بکش و خلاص. اگر هم مرد خودکشی نباشی میری یه گوشه واسه خودت. اما وقتی سردرگمی... انگار یه طنابه به یک پا بسته شده و تو معلق در هوا...
و این تنها یک موردش بود.
پ.ن1: به این موضوع فکر کردم و یه پست در ذهنم نوشتم اما بعد که خواستم بر کاغذ بنویسمش از اون مطلب جز 2 خط آخر و پی نوشت دوم که لحظاتی دیگر می خوانیدش چیزی به یادم نیومد. این هم از معایب من.
پ.ن2: بله کاملن صحیحه. رشته ی افکار من از هرکجا شروع بشه فقط یک جا تموم میشه.
1 comments:
من هم دقیقاً و اتفاقاً چند وقتیه دارم به همین موضوع فکر می‌کنم و بخاطر همین دلایلی که گفتی بین این دو راهی موندم، بعد انتخابات به بچه بسیجی‌ها گفتم دیگه من رأی نمی‌دم. تصمیم گرفتم تا نزدیک انتخابات که شد نخبگان نظرات‌شون رو خواهند گفت، جبهه‌ی مشارکت بیانیه خواهد داد، شاید آن موقع بشود تصمیم بهتری گرفت.
Post a Comment